Οι κινεζικές εταιρείες κυριαρχούν σε ολόκληρη την αλυσίδα εφοδιασμού για τις μπαταρίες όταν πρόκειται για ηλεκτρονική κινητικότητα, η οποία αρχίζει με πρώτες ύλες. Μια μελέτη δείχνει τώρα πόσο εξαρτημένες διεθνείς εταιρείες βρίσκονται σε κινεζικούς προμηθευτές.
Ενώ οι ευρωπαίοι κατασκευαστές αυτοκινήτων ήταν μάλλον διστακτικοί για την αντιμετώπιση της ανάπτυξης ηλεκτρικών οχημάτων με μπαταρία, οι Κινέζοι κατασκευαστές έχουν εκμεταλλευτεί την ευκαιρία που τους παρουσιάστηκαν. Δεν αναφέρομαι μόνο στα ίδια τα αυτοκίνητα, αλλά και το γεγονός ότι ο ανταγωνισμός από την Ευρώπη και τις ΗΠΑ έχει μείνει πίσω όταν πρόκειται για μπαταρίες, σύμφωνα με μελέτη του Πανεπιστημίου του Münster και του ερευνητικού ιδρύματος Fraunhofer για την κατασκευή κυττάρων μπαταριών (FFB ). Σύμφωνα με τη μελέτη αυτή, οι κινεζικές εταιρείες ελέγχουν ολόκληρη την αλυσίδα αξίας, ειδικά εκείνες που αφορούν μπαταρίες ιόντων λιθίου, ξεκινώντας από την εξαγωγή πρώτων υλών στην παραγωγή μπαταριών αυτοκινήτων.
Η Ευρώπη βρίσκεται σε στρατηγικά μειονεκτική θέση όταν πρόκειται για λίθιο
Οι ερευνητές έχουν αναγνωρίσει τη μεγάλη εξάρτηση της Ευρώπης όταν πρόκειται για το λίθιο. Το μεγαλύτερο μέρος της εξόρυξης λαμβάνει χώρα στην Αυστραλία και τη Χιλή, όπου μέχρι το 74% των πρώτων υλών που διατίθενται παγκοσμίως χαιρετά από αυτές τις δύο χώρες. Ωστόσο, οι κινεζικές εταιρείες όπως το Tianqi Lithium και το Albemarle από τις ΗΠΑ έχουν εξασφαλίσει το 29% και το 26% της παγκόσμιας παραγωγής, αντίστοιχα. Οι Ευρωπαίοι εξακολουθούν να μην διαθέτουν σημαντικό μερίδιο αγοράς.
Η παραγωγή λιθίου στην ίδια την ήπειρο είναι επίσης περιορισμένη παρά την παρουσία μεγάλων καταθέσεων. Στην πραγματικότητα, η εξόρυξη έχει μέχρι στιγμής περιοριστεί στο έργο Barroso Lithium στην Πορτογαλία, το οποίο, δυστυχώς, αντιπροσωπεύει μόνο το 0,4 % της παγκόσμιας παραγωγής.
Λιγότερη εξάρτηση από το κοβάλτιο, το μαγγάνιο και το νικέλιο
Οι κινεζικές εταιρείες έχουν επίσης εξασφαλίσει μεγάλες μετοχές άλλων μετάλλων που είναι σημαντικά για την παραγωγή ηλεκτρονικής κινητικότητας. Οι ευρωπαίοι παραγωγοί διαδραματίζουν μεγαλύτερο ρόλο εδώ, τουλάχιστον εν μέρει, όπως δείχνει η μελέτη σχετικά με το κοβάλτιο, το μαγγάνιο και το νικέλιο. Αυτό ισχύει ειδικότερα για την εξόρυξη κοβαλτίου, όπου το 68% της πρώτης ύλης προέρχεται από ορυχεία στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό.
Ωστόσο, αυτά τα ορυχεία επικρίνονται επανειλημμένα για απάνθρωπες συνθήκες εργασίας. Ωστόσο, το 47% της πρώτης ύλης που συλλέχθηκε εκεί καταλήγει στη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας και της Ευρώπης, αντίστοιχα. Αντίθετα, οι Αυστραλοί παραγωγοί οδηγούν το δρόμο στην εξόρυξη μαγγανίου, έχοντας εξασφαλίσει πρόσβαση σε το ένα τέταρτο των αποθεμάτων του κόσμου, αναλαμβάνοντας ορυχεία στη Νότιο Αφρική. Οι ευρωπαϊκές εταιρείες παραμένουν στην τρίτη θέση μετά τη Νότια Αφρική.
Στην περίπτωση του νικελίου, οι κινεζικές εταιρείες έχουν εξασφαλίσει ένα μεγάλο ποσοστό των καταθέσεων που εξορύσσονται στην Ινδονησία. Ωστόσο, αυτά τα ορυχεία θεωρούνται κοντά στην πλήρη εξάντληση. Το μεγαλύτερο μέρος του πετρώματος έχει χαμηλή περιεκτικότητα σε μεταλλεύματα, η οποία πρέπει να εξαχθεί με χημικά επιβλαβές διεργασίες. Επιπλέον, οι BASF και ERAMET από τη Γαλλία αποσύρθηκαν από το νικέλιο και τα διυλιστήρια χαλκού στην Ινδονησία. Το σχετικό ορυχείο έγινε απειλή για μια ιθαγενή φυλή ανθρώπων που ζούσαν μεμονωμένα, όπως αναφέρθηκε από τη Deutsche Welle.
Οι επιστήμονες ζητούν μια πιο κυκλική οικονομία
Οι συντάκτες της μελέτης πιστεύουν ότι η καθιέρωση και η ενίσχυση των δικών τους αλυσίδων εφοδιασμού μπαταριών δεν είναι μόνο ένα σημαντικό μέτρο για να εξασφαλιστεί ότι η χώρα δεν μειώνεται τεχνολογικά. Τα σπάνια υλικά πρώτης γης, ειδικότερα, χρησιμοποιούνται συχνά ως όπλο στους συνεχώς κλιμακωτούς εμπορικούς πολέμους. Για παράδειγμα, η Κίνα έχει απαγορεύσει την εξαγωγή σπάνιων γαιών στις ΗΠΑ.
Εκτός από την ολοκλήρωση περαιτέρω στρατηγικών εταιρικών σχέσεων πρώτων υλών, υπάρχουν κλήσεις για την κατασκευή νέων διυλιστηρίων για την περαιτέρω βελτίωση των εξορυκτικών πρώτων υλών. Αυτό θα μπορούσε τουλάχιστον να φέρει πίσω μέρη της αλυσίδας αξίας από την Κίνα και να περιορίσει την εξάρτηση από τις προμήθειες από τους παραγωγούς εκεί. Επιπλέον, πρέπει να προσκολληθεί μεγαλύτερη σημασία στην κυκλική οικονομία, δηλαδή στην ανάκτηση των πρώτων υλών.
